ZABEZPIECZENIE ŁADUNKU W TRANSPORCIE

W transporcie towarów niezwykle istotną rolę odgrywa odpowiednie zabezpieczenie ładunku. Jeśli jest niewłaściwe, przewożony ładunek może ulec zniszczeniu i stanowi zagrożenie dla kierowcy oraz innych uczestników ruchu drogowego.
Każdy przewożony ładunek powinien być umieszczony na podłodze przestrzeni ładunkowej pojazdu w sposób zapewniający jego stabilność co uzyskać można poprzez równomierne rozłożenie ciężaru i ułożenie środka ciężkości możliwie najniżej i najbliżej osi wzdłużnej pojazdu. Zgodnie z obowiązującymi przepisami ładunek w przestrzeni pojazdu kategorii N2, N3, O3 i O4 powinien być zabezpieczony w taki sposób, aby uniemożliwić przemieszczanie, przechylenie lub wywrócenie. Ładunek należy umocować wykorzystując co najmniej jedną z metod mocowania a mianowicie ryglowania, blokowania, mocowania za pomocą odciągów prostych lub odciągiem przepasującym od góry. Mocowanie i rozmieszczenie ładunku powinno być sprawdzane podczas każdej operacji załadunku i rozładunku oraz po gwałtownym hamowaniu lub innym zdarzeniu mogącym wpłynąć na poluzowanie mocowania.

PONIŻEJ PRZEDSTAWIAMY METODY MOCOWANIA ŁADUNKU:

Ryglowanie
Metodę tę stosuje się w sytuacji, gdy możliwe jest dostosowanie kształtu ładunku do pojazdu, tak by uniemożliwić ruch ładunku. Aby wykorzystać ten sposób mocowania konieczne jest posiadanie urządzeń ryglujących na pojeździe i ładunku. Dopuszcza się tutaj występowanie wolnych przerw między częściami ładunku, a ścianą przednią względem kierunku jazdy w odległości do 5 cm. Przerwy między następnymi elementami ładunku nie mogą wynosić w sumie więcej niż 15 cm, natomiast pojedyncze przerwy nie mogą wynieść więcej niż 5 cm. Dopuszcza się występowanie przerw między ładunkiem, a ścianami bocznymi w odległości do 15 cm łącznie. Przerwa może wystąpić również między tylną granicą przestrzeni ładunkowej, wówczas może przerwę w odległości do 15 cm.

Blokowanie
Metodę blokowania wykorzystuje się do sztywnego zabezpieczenia ładunku, występuje tu kilka typów blokowania, a mianowicie:
1. Blokowanie miejscowe: ładunek układa się przy usztywnionej ścianie, listwie, słupie lub innych ładunkach. Powstałe luki można wypełnić częścią drewna lub podobnym materiałem, aby unieruchomić ładunek. W sytuacji gdy ładunek może ulec przechyleniu wykorzystać należy sztywne podpory na odpowiedniej wysokości. Sam ładunek należy unieruchomić na wysokości powyżej środka ciężkości, przy wykorzystaniu belki blokującej
2. Blokowanie miejscowe progowe: metoda ta wykorzystuje próg blokujący w płaszczyźnie wzdłużnej podstawę wyższej warstwy ładunku, odpowiednio rozmieszczając ładunek lub umieszczaniem pod nim elementów podwyższających jego część.
3. Blokowanie miejscowe płytowe: w tej metodzie wykorzystuje się płytę lub paletę o właściwej powierzchni, którą umieszcza się pomiędzy ładunkami tak, aby znajdowała się wyżej niż podstawa wyższej warstwy ładunku.
4. Blokowanie miejscowe przy użyciu klinów: w tej metodzie wykorzystuje się kliny blokowe lub łożysko klinowe, które mają na celu unieruchomienie ładunku, w szczególności obiektów cylindrycznych. Kliny powinny stykać się z ładunkiem, płaszczyzną pochyloną pod kątem oraz być przymocowane do podłogi przestrzeni ładunkowej. Łożysko klinowe natomiast powinno być wyposażone w dwa długie kliny unieruchamiane za pomocą nastawnych poprzecznych elementów mocujących,
5. Blokowanie całościowe: metoda polegająca na wypełnieniu wolnych przestrzeni ładunkowych, materiałami odpornymi na odkształcenie. Dopuszcza się tutaj występowanie niezagospodarowanych przestrzeni, których suma w każdym kierunku poziomym nie przekroczy 15 cm.

Mocowanie za pomocą odciągów prostych
Metodę tę wykorzystuje się do przeciwdziałania przemieszczania ładunku w kierunku wzdłużnym lub poprzecznym względem pojazdu przy pomocy odciągów, takich jak pasy, łańcuchy lub liny mocujące. Typy mocowań za pomocą odciągów prostych:
1. Mocowanie ukośne: w tym sposobie mocowania każdy odciąg łączy punkt mocowania na ładunku jednym punktem mocowania na pojeździe, w przybliżeniu po przekątnych podłogi przestrzeni ładunkowej. Kąty między mocowaniem a płaszczyzną powinny być jak najmniejsze uwzględniając stabilność punktów mocowania.
2. Mocowanie równoległe: wykorzystuje się tutaj osiem odciągów o jednakowej długości, mocowanych parami, równolegle po każdej ze stron ładunku.
3. Mocowanie z zastosowaniem półpętli: metodę ta opiera się na wykorzystaniu odciągów rozpoczynających się w punkcie mocowania z boku pojazdu, z prawej bądź lewej strony. Odciąg powinien przechodzić pod i nad ładunkiem, do początkowego punktu mocowania lub innego, położonego w pobliżu.
4. Mocowanie przez nałożenie czołowe (szpringowe): tę metodę wykorzystuje się aby uniemożliwić odchylanie i przesuwanie ładunku w jedną stronę. Stosuje się tutaj pojedynczy odciąg, przebiegający od punktu mocowania po jednej stronie pojazdu, następnie wzdłuż przodu lub tyłu ładunku i jest mocowany do punktu po drugiej stronie pojazdu.

Mocowanie odciągiem przepasującym od góry
Ta metoda mocowania jest wykorzystywana, aby zwiększyć siłę tarcie między podłożem ładunku a podłogą przestrzeni ładunkowej lub między ładunkami jeśli ładunek ułożony jest piętrowo. Kąt między odciągiem w górnej części a podłogą powinien być jak największy. Ten typ mocowania osiąga największą skuteczność przy występującym dużym współczynniku tarcia.

BIBLIOGRAFIA

BIBLIOGRAFIA PRAKTYCZNA

Autor: Marlena Jaworska

Szukaj

Najnowsze wpisy: